roku poznałem Szaniawskiego osobiście, ale już jako naprawdę starszego, siwego pana, pełnego nieuzasadnionej skromności i bardzo nieśmiałego.<br>Gdy zjawił się na Krupniczej, przydzieliliśmy mu pokój na trzecim piętrze od frontu. Był to najspokojniejszy lokator, jaki przebywał w kamienicy. Nigdy żadnych skarg, żadnych życzeń. Zawsze uśmiechnięty i nad wyraz uprzejmy.<br>Pan Jerzy był człowiekiem małomównym. Żyję tyle lat, lecz do tej pory nie zdarzyło mi się spotkać kogoś tak oszczędnego w słowach. W rozmowie posługiwał się monosylabami, trzymając w ręku nieodstępną fajeczkę.<br>Wszyscy go szanowali i cenili, podobnie jak Artura Górskiego. Ci dwaj panowie stanowili na Krupniczej jakby arystokrację i mówiło się