poddają się rozmarzeniu, jest zimny, trzeźwy - tylko strach wywołuje w nim burze, nie znane słabym, co idą za porywem, kaprysem i łatwo wyrzekają się swoich zamiarów, jeżeli przysporzyć im one mogą udręki. Jego głos pod wpływem wewnętrznych zmagań się nabiera drżenia, pani de R^enal bierze to za objaw czułości. Julian nie może zdecydować się. Wreszcie pełen wstrętu do swego tchórzostwa mówi sobie: dokładnie w chwili, gdy zegar wybije godzinę dziesiątą, wykonam, co postanowiłem, albo pójdę do siebie i zastrzelę się. I zdobywa się na czyn: dotyka jej ręki, pieści tę rękę, ręka nie usuwa się. Stało się. Kiedy skrada się