firanki. Cienie plączą się po<br>ścianach, rozwiewają, krzyżują i ciemnieją. Cienie nasiąkają<br>złotem ram, zielenią jedwabiu i wiśniowym połyskiem<br>biurka. Cienie suną po lśniącej posadzce, pełzną po ćwiartkach<br>papieru, sięgają dłoni, obrzeżają ciemnym konturem<br>suche palce, tężeją w oczodołach, leżą na zapadłych policzkach i<br>znaczą czernią linię ust.<br> O dziesiątej Kant wchodzi do zimnej sypialni o wiecznie<br>przesłoniętych oknach. Rozbiera się "według metody"<br>i "według metody" starannie owija się w brunatną kołdrę<br>jak w kokon. Za chwilę zaśnie. Wtedy z kokona wyfrunie<br>ogromna ćma i chwiejnym lotem okrąży głowę.<br> Jutro Kant zapisze w notesie: "wystrzegać się złych<br>snów".&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;II&lt;/&gt;<br><br> Niewielu chyba