relacjonujących wrażenia teatralne Goethego. I przede wszystkim w notowanych w Weimarze wskazówkach dla aktorów. Opublikowane zostały dopiero w 1824 roku, ale już od początku wieku były żywo dyskutowane w świecie teatru, a także w prasie. (Już w 1820 r. sparodiował je E.T.A. Hoffmann w ironicznej opowieści Księżniczka Brambilla. Kaprys według Jakuba Callota. Heide Eilert zauważyła, że kreowana przez Hoffmanna postać aktora Giglia Favy, jego gry na scenie i zachowań poza nią, jest satyrycznym odpowiednikiem wskazówek, ułożonych dla aktorów przez Goethego.)<br>Widowni weimarskiego teatru dworskiego ton nadawała arystokracja. Z jej gustami współgrała dobrze Goethego koncepcja teatru, oparta na klasycznym wzorcu