która tak się przeobraziła przez te wszystkie lata. Pogodne majowe dni sprzyjały naszym przechadzkom. Zachwycało ją Stare Miasto, nowe mosty na Wiśle, nabrzmiałe pęki bzu w łazienkowskim parku. Chciała zobaczyć dom, w którym niegdyś mieszkała, ale nie istniał już ani dom, ani nawet ulica jej dzieciństwa.<br>Z każdym dniem kochałem Kirę coraz bardziej i głęboko przeżywałem najdrobniejszy objaw, grożący nawrotem choroby. Niepokoiły mnie jej melancholijne zadumy, a także podejrzliwość, z jaką traktowała potrawy przyrządzane przez Weronikę. Powiedziała mi wkrótce po naszym przyjeździe:<br>- Starzy ludzie są często zawistni w stosunku do młodych. Nigdy nie wiadomo, czego się można po nich spodziewać. Twoja