autentyczności tych doświadczeń. Nie rozstrzygając bynajmniej problemu <br>ortodoksji zen, należy podkreślić, że uznanie 'logiki paradoksu' za klucz do nauk mistrzów zen powoduje, że niezrozumiałe i na pozór pozostające bez związku ze sobą wypowiedzi z różnych epok nagle zaczynają tworzyć jedną logiczną całość, <br>jakby udało się złożyć rozsypane dotąd części układanki. Koany przestają być <br>absurdalne, poglądy krytyków 'zen wyciszonego' czy też 'zen jako oczekiwania na <br>oświecenie' okazują się uzasadnione teoretycznie. <br>'Logika paradoksu' odrzuca prawo niesprzeczności i dlatego dotyczy jej <br>następująca krytyka Willarda van Orman Quine'a: &lt;q&gt;"Weźmy pod uwagę dość <br>popularne fantazjowanie na temat tego, co by się stało, gdyby ktoś odrzucił <br>prawo