Nic nie mogę powiedzieć. Jeśli dziś nie napiszę wiersza - wścieknę się.<br>ZOSIA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;pieszczotliwie&lt;/&gt;<br>Jezio napisze - naje się i napisze. Chodź!<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ciągnie go ku drzwiom&lt;/&gt;<br>KUZYN<br>Chciałbym ci wierzyć, moje dziecko.<br>&lt;page nr=118&gt; &lt;hi rend="italic"&gt;Wychodzą&lt;/&gt;<br>AMELKA<br>Jaki ten Jezio głupi. Hi, hi!<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Wychodzi&lt;/&gt;<br>Kurtyna<br>Koniec aktu pierwszego<br>&lt;page nr=119&gt; &lt;tit1&gt;AKT DRUGI&lt;/&gt;<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ogród przed dworkiem Nibków w Kozłowicach. Jesień. Złote i czerwone drzewa. Na prawo sad z bielonymi pniami. Trochę na prawo idzie dróżka, szeroka na jakie dwa metry - z początku prostopadle do rampy, a następnie skręca na prawo, okrążając grupę krzewów i kwiatów. Na lewo grupa dużych drzew. Pod nimi (wypada prawie na środku sceny) stoi stół