parteru zajmował Jagniewicz, oblazły z godności i fałszywy na obraz swego domu. W drugiej połowie, przez drzwi, mieszkali w izbie z kuchnią Lubartowie i szewc Zamojski, w takim samym pomieszczeniu, tylko że tu powietrze od skóry, kleju i pieluch było mocne jak koniak.<br>Lubart pracował sam, cichutko i nie zawsze. Krawieczyzna jego była przypadkowa, nieśmiało wyproszona. Rodzinę utrzymywała głównie Ewa z zarobków ekspedientki w sklepie bławatnym. Zamojski natomiast robił hałaśliwie, z ponurą pasją, od świtu do północy, wespół z żoną, terminatorem i dwoma czeladnikami, ledwo nadążając z obuwiem, które znosili mu klaperzy, inaczej zbijacze, im bowiem rozdawał skórę od Koneckiego i