poprosić... - powiedziała, ściskając mi dłoń na pożegnanie, po czym chwilę się zawahała - Nie, rozmyśliłam się. Po prostu nie śmiem. <br>- Ależ bardzo proszę! - byłem oczywiście zaintrygowany, zainteresowany w tym, by ten miły kontakt się tak nagle nie urwał. <br>- Nie, nie. Doprawdy nie śmię. Do widzenia Panu. <br> Odeszła Marszałkowską ku Świętokrzyskiej. Ruszyłem Królewską w stronę Zielnej. Staszek otwierał już sklep, kiedy nadszedłem i razem zabraliśmy się do zdejmowania desek z okien wystawowych. Nagle, w perspektywie dość pustej jeszcze o tej porze, handlowej uliczki Bagno ukazało się od strony Świętokrzyskiej niezwykłe tu, o tej wczesnej godzinie, zjawisko: wytworna dama w rysiach sunąca ku nam