dokuczliwe osy kłują nie osłonięte ramiona. Spragniona wody ziemia apulijska nasiąka żyzną krwią.<br>Przed Kaliasem przerzedziły się szeregi. Oto już jest przy ukochanym wodzu. Spartakus jeszcze walczy. Kalias zapomina o sobie, o czyhającej zewsząd śmierci, pragnie tylko jednego - odtrącić jak najwięcej mieczów skierowanych w pierś Spartaka. Oto i Kastor pada. Legionista, który zadał mu śmiertelną ranę, schyla się, by dosięgnąć Spartaka. Kalias nagłym uderzeniem wytrąca mu miecz z ręki. W tej samej chwili tysiące iskier mignęło mu przed oczyma, usłyszał huk, jakby tysiąc młotów uderzyło nagle, ból targnął całym ciałem i padł przed piersiami Spartaka.<br>Nie widział już, i nie czuł