lekarza; wolniej jesz zupę. Potem spoglądasz na duże oczy Marii, ciemnobłękitne, otoczone promieniście zmarszczkami. Puste oczodoły króla.<br>- Zastanawiam się, czyby nie iść do prokuratora. Opowiedziałbym mu wszystko.<br>- Ale nie pójdziesz.<br>- Nie pójdę.<br>- Będziesz tylko czasami mówił o tym kobietom. I będziesz rozżalony, że nie chcą ci wierzyć.<br>- Była przykryta kocem. Lekarka ją przykryła.<br>- Jak ci smakuje?<br>Uśmiechnąłem się; łyżka trzymana przez Marię znieruchomiała w powietrzu.<br>- Cieszę się - powiedziała.<br>Zaczęła znowu jeść; rzadko spotykałem kobiety jedzące tak estetycznie.<br>- Widzisz, mam opuchnięty nos.<br>- Zauważyłam.<br>- Biłem się nie wiadomo dlaczego. Nie wierzysz, prawda?<br>- W to już prędzej uwierzę. Pomożesz mi przynieść, dobrze?<br>- Myślałem dziś