dole budowali nowy dom, tuż obok zabudowań rodziców Ludwika. Po pożarze mieli przynajmniej dach nad głową. I nic ponadto...<br>- Na następny dzień próbowałam chociaż znaleźć w popiele nasze ślubne obrączki - nie udało się - przypomina Rozalia.<br>- Jeszcze teraz płakać się chce. Z dnia na dzień staliśmy się żebrakami - mówi drżącym głosem Ludwik Czajka. - Na szczęście, otrzymaliśmy dużą pomoc. Wiele zawdzięczamy naszemu proboszczowi ks. Leopoldowi Misterce. Po pożarze członkowie grupy charytatywnej chodzili od domu do domu i zbierali dla nas kto co dał. Firanki, zasłony, ubranie, garnki wszystko mamy od ludzi. Za otrzymane pieniądze mogliśmy kupić jakieś meble. Dużo pomogła też rodzina.<br><br>&lt;tit&gt;Natura