się żadnego z kierowników literackich namówić na wznowienie. Ta ramotka nie miała szans, nie nadawała się już nawet na sceny objazdowe. Czas zrobił swoje. Nie mógł tego zrozumieć.<br>- Przecież to miało takie wielkie powodzenie. Recenzenci się zachwycali. Grali wspaniali aktorzy - mówił do mnie miętosząc niewielki tomik z wydrukowanym tekstem sztuki. - Ludzie po wojnie są spragnieni rozrywki. To by się podobało.<br>Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Nie chciałem mu wyrządzić przykrości, jakoś więc go pocieszałem, że na pewno znajdzie się teatr, który pokusi się o taką okazję, tylko trzeba uzbroić się w cierpliwość.<br>Stale odwiedzał mnie w sekretariacie Oddziału, zawsze przynosił jakąś nowinkę