było wypożyczać do domu, ale bez żadnych ceregieli wydawano je do czytelni. Czytałem książki Miłosza, &lt;name type="tit"&gt;Obóz wszystkich świętych&lt;/&gt; Tadeusza Nowakowskiego, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, &lt;name type="tit"&gt;Moje życie&lt;/&gt; Lwa Trockiego, &lt;name type="tit"&gt;Nową klasę&lt;/&gt; &lt;name type="person"&gt;Milovana Dżilasa&lt;/&gt;, zapomnianą i nie docenioną monografię radzieckiej klasy rządzącej pióra Zygmunta Zaremby, wydaną przez Ciołkosza w paryskiej &lt;name type="tit"&gt;Kulturze&lt;/&gt; książkę Róży Luksemburg o rosyjskiej rewolucji, wyjątkowo przenikliwie ukazującą mechanizm łamania wolności w obrębie bolszewizmu. Wreszcie trafiłem na - wydane także w &lt;name type="tit"&gt;Kulturze&lt;/&gt; - pisma Andrzeja Stawara.<br>Wszystkie te książki łączy krytyczna analiza komunizmu prowadzona z pozycji prawdziwie lewicowych. Róża Luksemburg pisała, że wolność dla zwolenników jednej tylko partii czy jednego poglądu - choćby najszerzej reprezentowanego