potwierdzam szeptem "kawy, kawy tak, bez cukru" i wyjmuję mojego laptopa, żeby ewentualnie poczynić notatki. Gmeram z boku, próbując wyciszyć melodyjki towarzyszące otwieraniu programów, znów nie jestem pewien, czy regulację głośności trzeba dziabnąć do przodu, czy w tył, więc pochylam się, żeby sprawdzić, jak tam narysowali, w końcu siadam prosto. <br>Macham ręką do wyśmienitej, chyba już z pięćdziesięcioletniej instruktorki tańca, no tak, przecież zaczynała jeszcze w latach siedemdziesiątych, w Studiu 2. Renatka w odpowiedzi posyła mi branżowy uśmiech, sugerujący sypialniane związki między nami. Na myśl o tym twarz mimowolnie wygina się w szyderczo-melancholijnym grymasie, a ona, biorąc to za dobry