jak i dwadzieścia lat. Uświadomiłem sobie wreszcie, że przypomina mi Magdę. Uśmiechnąłem się i wstałem, żeby do niej podejść - w końcu mimo, że się rozstaliśmy, zachowałem te najlepsze wspomnienia. Dziewczyna odwróciła wzrok, szybko podeszła do drzwi i wysiadła na przystanku przy Placu Konstytucji. I wtedy roześmiałem się sam do siebie - Magda miałaby teraz prawie czterdziestkę, a poza tym wraz z całą rodziną od kilkunastu lat mieszkała zagranicą. <br>Opowiedziałem Weronice tę scenę.<br>- Déja vu? - mruknęła, coraz bardziej senna - myślałeś o Magdzie i o swojej młodości i tak sobie ją wyobraziłeś.<br>- To na pewno nie byłaś ty? - spytałem, wpatrując się w nią z