w 1935, utkwiło mi w pamięci. Już u szczytu powodzenia wyglądał zgaszony i wyczerpany: "Już nie mogę, nie mam już sił, tak cały dzień malować, a w nocy pić z Amerykankami". "Więc po co pan pije?" - spytałem. "Bo inaczej nie kupują. Muszę przecież obrazy sprzedawać". Po chwili milczenia z pasją: "Malarstwo musi się podobać, reszta to wszystko zawracanie głowy. Bujda ta malarska niezależność!" - mówi z goryczą. Ten człowiek sukcesu, najweselszy kompan i kolega, wydał mi się nagle własną swoją sławą zaszczuty.<br>Jakże inny był Makowski - smutny samotnik. Miał za życia paru przyjaciół-entuzjastów, paru kolekcjonerów (bardzo piękną martwą Makowskiego odkryłem w