Na imię miała Katarzyna, ale wszyscy nazywali ją Jaskółeczką. Chodziła bowiem tak lekko, że zdawała się nie dotykać stopami ziemi, a kiedy przędła, białe jej dłonie poruszały się szybko i wprawnie jak jaskółcze skrzydełka. Była córką starego Mikołaja Wrosza, którego domostwo stało na gdańskim Osieku, przy błotnistej uliczce zwanej Rybakami. Mikołaj zarabiał na chleb obróbką bursztynu. <br>Dopóki pomagali mu w pracy dwaj synowie Stach i Wojtek, nie najgorzej jeszcze wiodło się rodzinie Wroszów. Kiedy jednak rozkaz komtura zmusił ich do pracy przy budowie Mariackiego kościoła, do domu zaczął zaglądać niedostatek. Jaskółeczka coraz czarniejszy chleb nosiła braciom na budowę, coraz rzadziej mogła