Knappert, &lt;name type="tit"&gt;Mitologia Pacyfiku&lt;/&gt;, przeł. Monika Strzechowska. Rebis, Poznań 2001&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="art"&gt;&lt;tit&gt;Ja - to teatralne a, b, c...&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;"&lt;q&gt;Aktor istnieje po to, by go widziano&lt;/&gt;" - tak w książce Teresy Wilniewczyc "&lt;name type="tit"&gt;Andrzej Seweryn&lt;/&gt;" mówi o sobie Andrzej Seweryn. Kto go widział ostatnio, kto go na przykład widział w granym gościnnie na scenie Teatru Narodowego "&lt;name type="tit"&gt;Mizantropie&lt;/&gt;", w lot pojmie, że to święta racja.&lt;/&gt;<br>Ala ma kota - Andrzej ma rację, gdy w graniu odrzuca esy-floresy; ma rację, swego ukochanego Gombrowicza rację, że w sztuce najtrudniejsza jest łatwość; ma rację, gdy mówi, że w aktorstwie chodzi o to, by grać jak najmniej, to znaczy - by się nie