i parsknął, bo woda w dłoniach była lodowata. <br>Rozłożył mapę. "Tu kościół... rzeka... Trzeba w przeciwnym kierunku". Wyszedł lekki.<br>Niepotrzebnie wracał przez kościół. Tyle że boczną nawą. Pod stopami płyty nagrobne przypominały imiona hojnych donatorów. Hier ruht... Bez bagażu, poczuł się niemal turystą. <br>Przy wyjściu doszedł go jakby szept zbiorowy. "Modlą się". Wokół chrzcielnicy grupa turystów z zadartą głową. Po niemiecku, ale z miękkim akcentem nadwiślańskim, przewodniczka opisywała leciwą urodę ciemnego sklepienia. <br>Stanął na skwerze. Włożył miękki kapelusz tweedowy. Popołudnie było wilgotne. Mżyło. Pomału obrócił się twarzą do wschodu. "Chyba w tę stronę?" Zegar na kościele wybijał... Zamiast liczyć uderzenia, ruszył przed