się z 25 narodowych kontyngentów, a każdy z nich ma swoją specyficzną wojskową subkulturę, osobną umowę o warunkach pobytu w Iraku oraz polityków w odległej stolicy, dla których priorytetem nie jest postęp demokracji w Iraku, lecz wpływ tej misji na ich własne szanse wyborcze. Koordynacja działań tak różnych nacji jak Mongołowie i Tajowie z jednej, a Hiszpanie, Norwegowie i Duńczycy z drugiej strony to zadanie tyleż wojskowe co dyplomatyczne. To, że Polsce udało się dywizję sformować i utrzymać w polu mimo ataków terrorystycznych, trudności logistycznych i turbulencji politycznych, samo w sobie jest już nie lada sukcesem. Sukcesem jest także kapitał dobrej