Ale jednocześnie następowało odgraniczenie myślowe i na temat tejże pieśni zaśmiewaliśmy się, jako że uchodziła za "hymn &lt;orig&gt;brandzlowników&lt;/&gt;", przy tym ów żarcik nie wykluczał użyteczności społecznej owej muzyki.<br>Jednak w tej drugiej sferze, wydzielonej i osobistej, działała swoboda. Tradycja nie obowiązywała, religia nie straszyła, obyczajowość uprawiało się, jaką się chciało. Możliwe że wiązało się to z ideologią: komuniści byli rewolucjonistami; prześladowani, więzieni, zabijani, traktowani jako kryminaliści, w rezultacie gardzili przesądami, nie szanowali przeszłości, kpili z państwa odziedziczonego z jego honorem i opatrznością, i coś z tego anarchizmu unosiło się w powietrzu. Człowiek czuł się niezobowiązany. Gdy piszę to, widzę, że nie potrafię