żegnając swój los znakiem krzyża, <br>Na palcach - pełna lęku do niego się zbliża.<br>Stoi... Nie śmie przeszkadzać... On słowa nawleka<br>Na sznur rytmu, a ona płochliwie narzeka:<br>"Giniemy... Córki nasze - w nędzy i rozpaczy...<br>A wiadomo, że jutro nie będzie inaczej...<br>Wleczesz nas w nieokreślność... Spójrz - my tu pod płotem<br>Mrzemy z głodu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!'' -<br>Wie i wiedział zawczasu!... I ze łzami w gardle<br>Wiersz układa pokutnie - złociście - umarle -<br>Za pan brat ze zmorami... Treść, gdy w rytm się stacza,<br>Póty w nim się kołysze, aż się przeinacza.<br>Chętnie łowi treść, w której łzy prawdziwie