by stanąć w szeregu. W odliczaniu mylili się kilkakrotnie, aż wreszcie doszli do ładu. Było wszystkich siedemdziesięciu dwóch. <br>Tylu zginęło! Spartakus chcąc się upewnić, kto zginął, wywoływał kolejno imiona.<br>"Padł, zabity, padł" i rzadkie: "jestem" stwierdzało to, czemu oczy wierzyć nie chciały.<br>- Kastor?<br>Z wozu, gdzie leżeli ranni, podniósł się Murzyn. Chwiejnie, wspierając się na mieczu, podszedł do Spartakusa. Głowę i jedno oko miał przewiązane szmatą zabarwioną ciemnymi plamami. W świetle niebieskiego wieczoru migotało białko nie osłoniętego oka. Warga straszliwie spuchnięta wykrzywiała w jakąś maskę jego twarz.<br>- Polluks?<br>Cisza. Coś jak jęk wyrwało się z ust Kastora.<br>- Polluks? - powtórzył Spartakus jeszcze