bowiem, tak mi się wydaje, pozostać tylko przy zaleceniu, aby psycholog-praktyk (a głównie on będzie odbiorcą nowego testu) zapoznał się z teorią i jej praktycznymi implikacjami poprzez przestudiowanie, wskazanej w podręczniku oryginalnego testu, literatury (nie dość, że obcojęzycznej, to jeszcze trudno dostępnej). Nie wystarczy tedy jedynie dokonać adaptacji kwestionariusza NEO-PI-R (Costa, McCrae, 1992), ale trzeba też przyswoić całe podłoże teoretyczne i metodologiczne związane z teoretyczną konstrukcją tzw. wielkiej piątki (ang. Big Five). Wybrałem ten przykład, gdyż jak dotychczas na temat "wielkiej piątki" w polskiej literaturze psychologicznej nie napisano prawie nic (jedynie: Jarmuż, 1995), a być może znajdzie się