Zdzisio. - Nie dawaj się na to nabrać, Jasiu.<br>Puściłem te słowa mimo uszu, bo nie chciałem im wierzyć. To właśnie odwilż i demokratyczne przemiany doprowadzają mnie do fotela wicedyrektora, choćbym go nawet zawdzięczał siłom zachowawczym, jak ojciec Renaty i Zdzisio Pasionka. Ładnie bym wyglądał, gdyby do władzy powrócili funkcjonariusze śledczy! Na pewno uznaliby mnie za zdolnego tylko do sprzątania ulicy czy sprzedawania lodów "Pingwin".<br>Wyszedłem z biura Zdzisia z dreszczem radości w całym ciele i skierowałem me kroki ku pokoikowi Renaty. Czy ją zastanę samą? Strach było o tym myśleć! A w ogóle czy nie skaczę w tę biurową przygodę zbyt lekkomyślnie