wcale nienawiści. Obeszłam zamek dookoła i znalazłam się nad Loarą. Podeszłam pod mur. Nie był wysoki, a przy tym ząb czasu naruszył go tu i ówdzie, tak że sforsowanie go nie przedstawiało zbytniej trudności. Na dobrą sprawę teraz już nic nie wydawało mi się trudne.<br>Przelazłam przez mur na dziedziniec. Nadal nie widziałam wokół żywego ducha. W jednym skrzydle zamku paliło się światło, ale było to skrzydło akurat przeciwne temu, w którym rezydował szef. Do jego apartamentów właśnie zamierzałam się dostać. Spróbowałam drzwi, ale były zamknięte. Wybrałam sobie nieco osłonięty kąt, bez chwili namysłu wspięłam się na podmurowanie i diamentem z