wszyscy <br>jednacy...<br><br>&lt;gap&gt;<br><br> Jeszcze raz obszedł świątynię. Od tyłu były dwa okna, do których nietrudno <br>było się wspiąć. Właśnie księżyc, przebiwszy się z trudem poprzez mgłę, rzucił <br>blask na kolumny. Okna odcinały się na ścianie czernią. Arie z zadowoleniem <br>strzelił palcami. Mógł tędy wejść do środka, choćby dziś. Ale powstrzymał się. <br>Najprzód należało skończyć z Pawłem...<br> Wolno przewędrował przez całe miasto i dotarł na Awentyn. Dwa rzędy wysokich <br>domów stanowiły ścianę wąskich, krętych uliczek. Budynki liczyły przeważnie <br>po pięć, sześć pięter. Drewniane schody kryte daszkami biegły stromo wzdłuż <br>ścian. W małych okienkach tu i tam połyskiwało światło. Arie przeszedł ciemną <br>sień. Nie