drogę przemknął rowerzysta, pozostawiając za sobą dymek złotego pyłu. Zgarbiona kobiecina z wiązką chrustu na grzbiecie przecięła ulicę i jak cień zginęła w opłotkach. Słońce lało na ziemię żar i spiekotę. Mandżaro stał chwilę bezradny. Nie było jednak czasu na zastanawianie się. Ruszył więc desperacko w stronę wieży straży pożarnej. Naraz zatrzymał się przed Gospodą Ludową. Ze środka dochodziły podniesione głosy... ktoś śpiewał... ktoś wykrzykiwał... słychać było pobrzękiwanie szkła.<br>Mandżaro wbiegł do pierwszej sali. Doznał wielkiej ulgi. Przy bufecie ujrzał bowiem rozłożyste, ciasno opięte mundurem plecy sierżanta Antczaka. Komendant, z wyrazem błogości na pełnej twarzy, sączył pieniste piwo. Nadinspektor doskoczył do