za kelnerką, by czym prędzej zamówić dwa specjale. Ta, i owszem, siedziała za barem, drapiąc się w ucho. W końcu uniosła głowę, uśmiechnęła się i ruszyła w ich kierunku, poprawiając fartuszek na biodrach. Ale gdy oni, niczym dwaj spragnieni chmielowej strawy wędrowcy, wystawili szyje ku jej krągłościom, kelnerka przeszła obok. Natychmiast pobiegli wzrokiem za tyłkiem przypominającym tenisową piłkę.<br>- W czym mogłabym służyć? - zapytała z restauracyjnym akcentem.<br>Tenisowa piłka zmieniła się w przejrzałą gruszkę, gdy kelnerka nachyliła się nad elegancko, nieco zbyt elegancko ubranym facetem. W tym nachyleniu było tyle węchowej czujności, że nie umknął jej żaden niuans jego kosmetycznego zapachu.<br>- Rogulski