za kłamczuchę! Ale - zobaczymy jeszcze! Zobaczymy! <br><br><br>I w pewnej chwili zrodziło się we mnie rozpaczliwe postanowienie: <br>Tak! Adela musi "zobaczyć"! <br><br>Nie w jakichś tam nocnych, wymyślonych bajkach i rozmowach <br>z Jasią (pierwszy raz określiłam tak tę sprawę)! <br>I nie kiedyś tam, gdy skończę lat szesnaście, ale <br>zaraz, jutro, na podwórzu! <br><br>Nazajutrz zeszłam do ogródka później niż zwykle, <br>gdy wszystkie dzieci były tam już zebrane. Adela ze swoimi <br>dziećmi również. Stanęłam na środku podwórza, <br>przywołałam je do siebie skinieniem i powiedziałam <br>głośno i wyraźnie: <br><br>- Przyjaciele! Mam wam do oznajmienia wielką nowinę - wczoraj <br>przyjechali oficerowie! <br><br>Gdyby grom padł na środku podwórza, nie uczyniłby