przeróżnym nastrojom - groźnym, smutnym i poetycznym. Była obrośnięta legendami jak stary dąb mchem. Niedaleko za ogrodem wznosił się na przykład niewielki kopiec. Pełno wszędzie w Polsce takich kopców i zawsze się o nich mówi jako o " resztkach szwedzkich czy antyszwedzkich fortyfikacji". Ale kopiec luboński miał inną, o wiele groźniejszą tradycję. Nazywał się mogiłą "ojca Luboni" i miał rzekomo być grobowcem człowieka, który pozwolił się żywcem zakopać, by przerwać okropną zarazę, jaka zabijała wszystkie okoliczne dzieci, a która - wedle orzeczenia znachorów - tylko taką czyjąś dobrowolną ofiarą mogła być zażegnana.<br> Może do tej niesamowitości, jaka otaczała pogodny dom luboński, przyczyniały się także od