o dowodzeniu Indianami. Przejrzałem pozostałe kartki mojego dzienniczka. Była to pasjonująca lektura. Wieczorem zadumałem się nad nieco nieortograficznym cytatem z 1 maja 1977 roku: "O &lt;orig&gt;wpółdo&lt;/&gt; 11 &lt;orig&gt;zaczoł&lt;/&gt; się pochód. Ale nie długo szliśmy bo babcia za późno wystartowała i nie mogła dogonić pochodu. Jutro jak zwykle służę do mszy".<br>- Niby to jest dziecinny zapis, a spójrz, jaka głęboka metafora życia w PRL-u - uświadomiłem żonę. - Wiesz, w gruncie rzeczy, gdyby tak to opublikować...<br>Niestety, pamiętnik skończył się na Wielkanocy 1978 roku zapisem: "Poszliśmy ze &lt;orig&gt;świenconką&lt;/&gt; do kościoła. Babcia kupiła mi Stawkę większą niż życie. Martwię się, że mam za mało