nie była sobą. - My dwaj trzymamy <br>dwa końce tej samej tajemnicy...<br> - Więc...? - głos Łukasza zabrzmiał ulgą. - Więc sądzisz, że mi było wolno...? <br>Bo Zakon przecież zakazuje. Ale jeśli Zakon skończył się i jeśli Bóg przyszedł <br>w ciele... to ja myślę, że... może... że...<br> - Nie "może" - rzekł pogodnie Paweł. - Na pewno! Nie po to Jezus zostawił <br>ślad swego Ciała na całunie - wszak ci go Jakub pokazywał? Bądź spokojny. My <br><br>mamy być świadkami, rozumiesz? Nasze oczy i nasze ręce mają świadczyć. Gdybym <br>umiał jak ty...<br> Nie dokończył. Zawsze czuł niby cierń tkwiący w piersiach swą nieumiejętność <br>opowiedzenia wszystkiego, co widział.<br> Następnego dnia Paweł