który niedawno mnie pobił. Biegła ścieżką pomiędzy lipami unosząc mnie z sobą i usiłując uspokoić bezładnie wyrzucanymi słowami.<br><br>- Nie płacz, Adasiu... Błagam cię, nie płacz... Nikomu nie powiem... No, cicho... Nie boli już, prawda? Nie płacz, nie płacz...<br><br>Zatrzymała się w altance, usiadła na ławce i postawiła mnie przed sobą.<br><br>- Nieładnie, ach, nieładnie... Powinnam się na ciebie gniewać... No, już nie boli... Powiedz...<br><br>Tłumiąc łkanie wycedziłem szeptem:<br><br>- Aliosza...<br><br>I nagle zrobiło mi się żal panny Kazimiery. Przestałem płakać i objąłem ją za szyję.<br><br>- Nie... już nie boli - powiedziałem tuląc się do niej.<br><br>Było to nie tylko pojednanie, ale także cicha zmowa