emigranci wychynęli z kajut, niedługo przybiją do swojej Ameryki. Nad masztem statku świeci ostry pomarańczowy księżyc. Patrzę w niebo i czuję, jak jego zgięty koniec dosięga mojego serca. Ból. Stewardzi wynoszą na pokład walizki.... rano będziemy w Montrealu.<br>VII<br>Z góry ziemia jest gładka i wypukła, zacierają się jej nierówności. Nikną szramy wąwozów, wzniesienia odcinają się jedynie jaśniejszą barwą od ciemnozielonego tła dolin. Półkolisty horyzont wypływa łagodnie spod skrzydła samolotu. Klęczę przy oknie domyślając się w białych nitkach - szos, w ciemnobłękitnych plamach - jezior. To już Ameryka. Z tą ziemią łączą mnie tylko listy, kilka zapisanych kartek papieru, kilka imion i nazw