odczuwał lęk, by słowa, które zamierzał wypowiedzieć, nie zabrzmiały dla moich uszu naiwnie. Wypowiedział je w końcu cicho.<br>- Dobrocią - rzekł.<br>- No, a cóż to jest dobroć? - roześmiałem się.<br>Ksiądz się nasępił. Odwrócił się trochę ode mnie. Ujrzałem go z profilu. Jego wystające kości policzkowe, nos wyrazisty, krzywy i zaciśnięte usta.<br>- No? - powtórzyłem.<br>- To jest myśl o drugim człowieku - usłyszałem nareszcie. - Przeważnie ludzie myślą tylko o sobie, i to jest zaprzeczeniem dobroci. Niektórzy myślą o wszystkich, i to też nie jest dobroć. A tylko wyjątkowi myślą o innych, o tym czy tamtym pojedynczym człowieku, i to jest dobroć.<br>- Czyli miłość bliźniego - skonstatowałem