zabawne odniesienia do znanej anegdoty z czasów stanisławowskich o analogicznym przebraniu się księcia Czartoryskiego, który nie poznany przez nikogo &#132;odgadywał" przeszłość pań warszawskich. Do tradycyjnych form wysokiej komedii nawiązuje Wężyk w Nowiniarzu. I tu także odnajdziemy zdjęty z natury portret dziwaka, którego &#132;znała cała Warszawa", obok Niemcewiczowskiego Pana Nowiny (1811), stanowiącego rodzimy wariant typu pod koniec stulecia obecnego w całej Europie.<br> Nowiniarz jest doskonałym przykładem obumierania klasycystycznej postaci gatunku. Pozostający pod presją tradycji autor nie umie ożywić ani starego układu postaci (posażna jedynaczka między dwoma konkurentami, &#132;złym" sekretarzem ministra i &#132;dobrym" bohaterem spod Wagram), ani schematycznego biegu