się dowiedzą.<br>- Kiedy ruszamy? - spytał Magwer poważnie. Nagle uświadomił sobie, że Doron, tak swobodnie z nim rozmawiający, szykuje się na śmierć. Że kolec Czarnej Róży już dotyka piersi Liścia, już nakłuwa jego skórę. Magwer pojął też, że dane mu brać udział w rzeczy większej, niż to się z początku wydawało.<br>- O świcie.<br>*<br>- Idziemy! - Doron podciągnął worek. Owiniętą w skóry &lt;orig&gt;karoggę&lt;/&gt; niósł na ramieniu. Magwer dźwigał drugi tobół, znacznie większy.<br>Nastał świt. Dzień, w którym miało spełnić się przeznaczenie.<br>Ziemia zdawała się miękko uginać pod stopami Liścia. Gałęzie drzew szumiały pieśń dla odchodzącego brata, ich zaśpiew dźwięczał w uszach obu mężczyzn. W głowie