kreskowy, a nie człowiek. <br>Nie od razu skręcił na plebanię. Drogą wzdłuż muru, w stronę rzeki. "Znam tu już trzy osoby... chronologicznie... szybkonogiego Grossgotta, kobietę z teczką i proboszcza. No i gospodynię... Byłbym zapomniał, a ona tak apetycznie się pochyla". <br>Doszedł do łozin. Jednoroczne oliwkowe pędy sięgały mu do ramion. Obleciał go nagły niepokój: usłyszał ciężki szum niewidocznej rzeki. Jeszcze w prawo, na wał obłożony głazami i ogarnięty żelazną plecionką. Jest! <br>Woda sunęła gruba i nieczysta i tak bliska jego stóp, że się cofnął. Patrzył, jak płynęła masywna. "Niesie szkuty czubate zboża polskiego do naszego portu. Kultura. Czas wracać". Niechcący kopnął