nad-artystyczną, jak chociażby idee renesansu czy postępowy realizm dziewiętnastego wieku. Martwa natura powtarzana w niezliczonych odmianach im wystarczała, bo godzili się na to, co jest dane i opracowane. W ślad za tym przyszły nowe teorie sztuki dowodzące, że sens malarstwa leży w budowaniu samodzielnej formy, wolnej od jakiegokolwiek naśladownictwa. Oceniano tak wysoko malarstwo średniowieczne, bo było dziwne, niesamowite, podobnie jak dziwne i niesamowite były religijne dzieła murzyńskie - zapominając, że to, co brano w nich za czystą formę, powstało jako wynik wierności dla szczególnego, magicznego pojmowania natury przez ludzi ówczesnych. <br><br> Poezja też odbyła podobną drogę. Przypominam sobie książkę Johna Sparrowa Sense