opuchnięty, cała opuchnięta od płaczu. Z radości?<br> - Ludzie, ady miejcie zmiłowanie! Idźta! - Głos jej drżał, łzy znowu leciały po policzkach, nie ocierane.<br><br> Michał Ocimek siedział w chałupie około tygodnia. Nie był ciekaw świata. Dopiero w niedzielę, ubrany w za obszerne, wiszące jak na kołku ubranie ślubne, zjawił się na sumie. Odprawiał ją wikary, młody, niepewny, jakby zastraszony. Poruszał się sztywno w proboszczowym ornacie. Michał Ocimek stanął wedle zwyczaju między mężczyznami, od lewej. Krótko ostrzyżona głowa odbijała od czupryn chłopów. Nie śpiewał z innymi. Stał zagapiony na ołtarz, na świece. Tylko gdy wikary, tuż po kazaniu, obrócił się ku męskiej stronie świątyni