nie wytrzyma. Poza tym było coś bardzo niepokojącego w fakcie, że w ustroju tak ułatwiającym awans ja nie mogłem awansować. A przecież otaczali mnie ludzie często bez wykształcenia, z awansu społecznego i powinienem był się natychmiast wybić. Co więcej, nie czułem tutaj złośliwej ręki losu: przecież nie działo się nic. Ogarnęło mnie ogromne przygnębienie, bo nie mogłem pogodzić się z myślą, że do końca życia będę siedział w kącie jako referent.<br>I tu nagle los okazał się przychylny. Od dawna podejrzewałem, że kierownik chętnie by się mnie pozbył, ale wstrzymuje go wzgląd na moją żonę. To też bardzo mnie gniewało. Nasze