z pierwszą. Podobne arcydzieła prostoty spotkamy na obu stronach albumu. Właściwie cała debiutancka płyta Ramones jest banalistyczną symfonią nastolatków. Po czym poznajemy, że to nie poczciwy Gen e Vincent z Be-bop-a-Lula, she's my baby/Be-bop-a-Lula I don't need maybe ? Na przykład po śmiałym wyznaniu <transl>Oj, chce mi się wąchać klej / oj, chce mi się coś zrobić, że hej / chłopacy lubią wąchać klej / chłopacy chcą coś zrobić, hej / raz dwa trzy cztery pięć sześć siedem osiem</> i tak w kółko. Dawne czasy minęły. Jeśli młodzi trzymają się teraz za ręce, to tylko dlatego, że inaczej nie