od ojca Heinricha, "dojechałem tu z Bawarii..." W końcu mnie ludzie przyjęli, ale to nie to. Gerta, ona tu u siebie. To istna klechda tej ziemi... Mnie życie nauczyło "wiosłowania" na tym pograniczu wód i lądów... i ludów... Wiosłem po niemieckiej wodzie, wiosłem po polskiej... zaś Gerta... ona ponad tym. Ona wprost z ziemią, z jeziorami. One jakby ją niosły... Wszyscy jej tu słuchają. Mało kto jeszcze zna tak całkowicie mowę pradziadów, aż po dosadne porzekadła, jak ona. <br>- Ona z rodu, co tu od wieków? <br>Proboszcz już wstał. I patrząc na sękatą podłogę... <br>- Ona... ona z bólu człowieczego... - Wyprostował się. <br>- No, już