i w zamiarze miały przypominać pramatkę Anglię - Anglię olejnej farby i lizolu, Anglię przedmiejskiej beznadziei, tu pomniejszoną i upchaną ciasno pośród skalnych grzęd miasta. Dzień wsącza się bardzo powoli między domy, pierwsze światło omywa sterczące spod plastikowych płacht i kartonu brudne bose stopy włóczęgów śpiących na kamiennych stopniach narożnego kościółka Our Lady of the Tentacle. Nad włóczęgami czarny kamień świątynnych ścian wydaje się wypijać światło, na przekór wysiłkom nowego poranka. Jest ostatni dzień października.<br>Anglik ostrożnie wciąga chłodne, tnące powietrze w zakitowane alergią nozdrza i kuli się, słysząc za sobą głośny huk drzwi do brownstone'u. Na próg osypują się następne płatki