z mieszkań na pierwszym piętrze ciągle były otwarte. Dobiegało stamtąd plaskanie pranej bielizny... jedenaście, dwanaście, trzynaście... Spostrzegł, że przyśpiesza odruchowo liczenie. Zwolnił natychmiast. Na schodach czerniał węglowy miał. Skrajem szeroko pękniętego tynku pełzał po murze pająk... dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć... Pod palcami prawej ręki czuł chłodny i gładki metal rewolweru. Pająk zatrzymał się nagle w miejscu, z którego tynk całkiem opadł. Znów się przychwycił na zbyt pośpiesznym i nie dość dokładnym wymawianiu bezgłośnych liczb... trzydzieści jeden, trzydzieści dwa... Poprzez ten monotonny, mechaniczny rytm wnikał w coraz większy spokój. W głębi podwórza odezwał się gramofon... czterdzieści trzy, czterdzieści cztery... Jakiś znany walc