go zdenerwuje w pierwszym momencie. Ale najpewniej ochłonąwszy zrozumie, że widocznie miałem powody, by tak napisać, jak napisałem, i cierpliwie będzie czekal na mój powrót, pewien, że wtedy dowie się wszystkiego, czego mu w moim liście brakowało.<br>Po południu tego dnia, po wysłaniu listu, swobodna włóczęga. Od parku Borghese po Palatyn, od Zamku Św. Anioła po Kwirynał. Duszno, nogi bolą, w oczach ćmienie, a przerwać nie sposób! Lekko mi na duszy, przyjemnie, że jestem wolny: Zdaję sobie sprawę, że wyczekuję. Że po to jeszcze siedzę w tym mieście, by czekać. Ale nie przeszkadza mi to. Nowe czekanie odczuwam jako niegroźną, powierzchowną