gdzie okiem rzucić, tak w Proszowskie, jak i Sandomierskie, wszędy widne były, na wzgórzach i w dolinach, złote łany pszenicy. Mogło wydawać się patrzącemu, że pozłota prawdziwa ze słońca na dwie te ziemie spada. Widać Pan Bóg chciał je szczególnie szczodrze obdarzyć. <br>Kiedy anioł dość się już temu nadziwował, rzecze Pan Bóg: <br>- A teraz zobaczymy twoje Podhale. <br>Anioł, dumny ze swego dzieła, cieszył się już naprzód pochwałą Boską i wyprzedzał Pana krokiem niecierpliwym. Skoro stanęli na miejscu, Pan Bóg aż oczy przetarł, przestraszony, nie mogąc uwierzyć temu, co ujrzał. <br>- Coś ty tu porobił? - zakrzyknął. <br>Anioł sam się też zdumiał i strwożył wielce