Chuj wie" - odpowiedział sobie. Był już tak blisko, że czuł nawet bijące ciepło, a blask oślepiał mu oczy. Jeszcze chwila.<br>Nieznajomy usiadł na ławce obok. Potarłszy zziębnięte ręce, patrzył na skradającego się do karuzeli Zygmunta.<br>Jeszcze chwila i... skoczył Zygmunt w to światło! Rzucił się na marę senną, na klucze Piotrowe, na stół operacyjny, na klamkę u świrów - surmy anielskie zagrały! chór pielęgniarek zaszczebiotał! ekagie zgasło! klamka wypadła! - i strumień wody zalał mu twarz... Taaak... Zygmunt szamotał się z płaszczem wkręconym w karuzelę... Zgniłozielonym płaszczem po dziadku, pamiętającym czasy wędrówki z Siedoranc na Prusy. Stanął jak wryty, zdmuchując krople wody kapiącej